Ο πόνος της απώλειας. Το μεγαλύτερο δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης
Πώς να αντέξουμε την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου; Που για κάθε ύπαρξη που χάνεται, είναι καινούριος. Δε συσσωρεύεται η εμπειρία όταν έχει να κάνει με το θάνατο. Κάθε φορά είναι η πρώτη. Κάθε φορά στεκόμαστε άπειροι μπρος στο θάνατο.
Πώς να τον διαχειριστούμε αυτό τον πόνο;
Είναι κάτι που συνήθως απωθούμε. Κανείς δε θέλει να μιλάει για το θάνατο. Ο φόβος όμως του θανάτου είναι εδώ. Διατρέχει τα πάντα. Κυβερνά τις επιλογές μας. Μας κάνει να μη ζούμε τις ζωές που θέλουμε.
Ζούμε δειλά, όσο πιο ήσυχα γίνεται, λες και πιστεύουμε ότι έτσι ο θάνατος δε θα μας πάρει είδηση, θα μας προσπεράσει. Όμως εκείνος πάντα έρχεται. Παίρνει τους δικούς μας ανθρώπους έναν έναν.
Και τότε εμείς τι κάνουμε;
Έχουμε επιλογή; Πάντα έχουμε επιλογή
Μπορούμε με νύχια και με δόντια να σφίξουμε την καρδιά μας να μη διαλυθεί από τον πόνο. Να αφεθούμε στη σκέψη του μυαλού ότι αν αφεθούμε στον πόνο δεν θα τον αντέξουμε. Θα αρρωστήσουμε ή θα τρελαθούμε. Να ξεχαστούμε μέσα από απασχολήσεις που μας αποσπούν από τη θλίψη. Τηλεόραση, μέσα δικτύωσης, εργασιοθεραπεία. Οτιδήποτε που θα μας κάνει να μη νιώθουμε τον πόνο. Οτιδήποτε που μπορεί να μουδιάσει την καρδιά.
Μια μουδιασμένη καρδιά δε νιώθει σίγουρα πόνο, δε νιώθει όμως και χαρά. Και αυτό είναι το μεγάλο κόστος, το τίμημα που πληρώνουμε όταν δεν παραδινόμαστε στον πόνο. Απέχουμε από τη ζωή. Μειώνονται οι συναισθηματικές μας αντιδράσεις. Γελάμε λίγο. Κλαίμε λίγο. Ήσυχα, έτσι δεν είπαμε να ζήσουμε;.
Υπάρχει και η άλλη επιλογή. Να επιστρέψουμε στον εαυτό μας να βιώσει τον πόνο. Σε όλο του το βάθος, σε όλη του την ένταση. Να αφήσουμε το μυαλό και τα σενάρια που δημιουργεί ότι ο πόνος θα μας καταπιεί, ότι δε θα τα καταφέρουμε. Και να εστιάσουμε στο σώμα. Αυτό είναι το πραγματικό βίωμα. Τι νιώθουμε στο σώμα; Τι νιώθουμε στην καρδιά; Ποιες είναι οι αισθήσεις στο λαιμό, στην κοιλιά, στο στήθος, καθώς επιτρέπουμε να νιώσουμε τον πόνο;. Μόνο μέσα στο ασφαλές καταφύγιο του σώματος θα μπορέσουμε να βιώσουμε τον πόνο έτσι όπως είναι. Θα επιτρέψουμε στην καρδιά μας να ραγίσει πραγματικά, να ανοίξει, για να δούμε ότι αυτό που φοβόμασταν δεν έγινε. Η καρδιά μας δεν διαλύθηκε. Είμαστε ακόμα εδώ. Παρόντες. Ζωντανοί.
Ίσως πιο ζωντανοί από ποτέ.
Πώς να αντέξουμε την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου; Που για κάθε ύπαρξη που χάνεται, είναι καινούριος. Δε συσσωρεύεται η εμπειρία όταν έχει να κάνει με το θάνατο. Κάθε φορά είναι η πρώτη. Κάθε φορά στεκόμαστε άπειροι μπρος στο θάνατο.
Πώς να τον διαχειριστούμε αυτό τον πόνο;
Είναι κάτι που συνήθως απωθούμε. Κανείς δε θέλει να μιλάει για το θάνατο. Ο φόβος όμως του θανάτου είναι εδώ. Διατρέχει τα πάντα. Κυβερνά τις επιλογές μας. Μας κάνει να μη ζούμε τις ζωές που θέλουμε.
Ζούμε δειλά, όσο πιο ήσυχα γίνεται, λες και πιστεύουμε ότι έτσι ο θάνατος δε θα μας πάρει είδηση, θα μας προσπεράσει. Όμως εκείνος πάντα έρχεται. Παίρνει τους δικούς μας ανθρώπους έναν έναν.
Και τότε εμείς τι κάνουμε;
Έχουμε επιλογή; Πάντα έχουμε επιλογή
Μπορούμε με νύχια και με δόντια να σφίξουμε την καρδιά μας να μη διαλυθεί από τον πόνο. Να αφεθούμε στη σκέψη του μυαλού ότι αν αφεθούμε στον πόνο δεν θα τον αντέξουμε. Θα αρρωστήσουμε ή θα τρελαθούμε. Να ξεχαστούμε μέσα από απασχολήσεις που μας αποσπούν από τη θλίψη. Τηλεόραση, μέσα δικτύωσης, εργασιοθεραπεία. Οτιδήποτε που θα μας κάνει να μη νιώθουμε τον πόνο. Οτιδήποτε που μπορεί να μουδιάσει την καρδιά.
Μια μουδιασμένη καρδιά δε νιώθει σίγουρα πόνο, δε νιώθει όμως και χαρά. Και αυτό είναι το μεγάλο κόστος, το τίμημα που πληρώνουμε όταν δεν παραδινόμαστε στον πόνο. Απέχουμε από τη ζωή. Μειώνονται οι συναισθηματικές μας αντιδράσεις. Γελάμε λίγο. Κλαίμε λίγο. Ήσυχα, έτσι δεν είπαμε να ζήσουμε;.
Υπάρχει και η άλλη επιλογή. Να επιστρέψουμε στον εαυτό μας να βιώσει τον πόνο. Σε όλο του το βάθος, σε όλη του την ένταση. Να αφήσουμε το μυαλό και τα σενάρια που δημιουργεί ότι ο πόνος θα μας καταπιεί, ότι δε θα τα καταφέρουμε. Και να εστιάσουμε στο σώμα. Αυτό είναι το πραγματικό βίωμα. Τι νιώθουμε στο σώμα; Τι νιώθουμε στην καρδιά; Ποιες είναι οι αισθήσεις στο λαιμό, στην κοιλιά, στο στήθος, καθώς επιτρέπουμε να νιώσουμε τον πόνο;. Μόνο μέσα στο ασφαλές καταφύγιο του σώματος θα μπορέσουμε να βιώσουμε τον πόνο έτσι όπως είναι. Θα επιτρέψουμε στην καρδιά μας να ραγίσει πραγματικά, να ανοίξει, για να δούμε ότι αυτό που φοβόμασταν δεν έγινε. Η καρδιά μας δεν διαλύθηκε. Είμαστε ακόμα εδώ. Παρόντες. Ζωντανοί.
Ίσως πιο ζωντανοί από ποτέ.
Αφήστε μια απάντηση