H Ομοιοπαθητική δεν είναι κατασταλτική θεραπεία. Γι’ αυτό απαιτεί περισσότερο χρόνο. Για να αναδιοργανωθεί ο οργανισμός, να εξισορροπηθούν οι τυχόν διαταραχές, να αλλάξουν οι βιοχημικές οδοί με τις οποίες έχει συνηθίσει το σώμα να λειτουργεί στην παθολογία του.
Όταν ένα δέντρο νοσεί το πιο εύκολο είναι να το κόψουμε. Το δύσκολο είναι να το ποτίζουμε συχνά, να το λιπάνουμε με καλής ποιότητας τροφή,, να σκάψουμε γύρω του για να ανανεωθεί το χώμα και να πάρει περισσότερο οξυγόνο. Και βέβαια αυτό χρειάζεται χρόνο, χρειάζεται φροντίδα, χρειάζεται αγάπη.
Στην πρώτη περίπτωση μπορεί αν κόβαμε το παλιό, να φυτεύαμε ένα νέο δέντρο αλλά αν εφαρμόζαμε τις παλιές πρακτικές νομοτελειακά στην αρρώστια θα καταλήγαμε πάλι.
Και δεν εννοώ ότι η ζωή δεν θα βρει τρόπο να επιβιώσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Το ζητούμενο όμως είναι με τι ποιότητα θα διάγουμε το βίο μας. Πόση βία θα επιλέξουμε να ασκήσουμε στο σώμα μας. Γιατί σωματική βία δεν είναι μόνο αυτό που έχουμε συνηθίσει . Έχει και πολύ λεπτότερες αποχρώσεις.
Έχει βία το να κρυολογούμε μετά από υπερκόπωση και να παίρνουμε αντιπυρετικά γιατί δε θέλουμε να λείψουμε από τη δουλειά.
Έχει βία το να πονάει το στομάχι μας λόγω άγχους και να παίρνουμε αντιόξινα παραβλέποντας την αγχογόνο αιτία
Έχει βία το να έχουμε πονοκέφαλο επειδή καταπιέσαμε το θυμό μας και παίρνουμε αναλγητικά για να μην ασχοληθούμε με το επώδυνο συναίσθημα
Έχει βία να βιώνουμε μία περίοδο θλίψης λόγω μιας απώλειας και να καταφεύγουμε στα αντικαταθλιπτικά.
Μία ένδειξη θα έδινα στα περισσότερα χημικά φάρμακα : μούδιασμα πόνου.Κατ’ εξακολούθηση μούδιασμα του πόνου. Μέχρι να μη νιώθουμε τίποτα. Στο σώμα ή στην ψυχή.
Ως πότε θα επιλέγουμε να μουδιάζουμε το ρεύμα της ζωής;
Αφήστε μια απάντηση