Βαραίνει το σώμα
Από όσα λόγια δεν είπαμε
Από όσα δάκρυα δεν επιτρέψαμε
Από όσες πληγές δεν πενθήσαμε
Από όσα όνειρα δεν τιμήσαμε
Βαραίνει το σώμα
Για να χωρέσει
όλα τα όχι που είπαμε στη ζωή
Να τα θάψει σε τόπο ιερό
Προσωρινά
Ώσπου να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση
Να τα αναστήσουμε
Ώσπου να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση
Να ζήσουμε
O πόνος κληροδοτείται
Όσο κι αν προσπαθούμε
να ξεφύγουμε απ’ αυτόν
το μόνο που καταφέρνουμε
είναι αυτό που πάντα
απευχόμασταν
Να τον βιώσουν τα παιδιά μας
Γιατί όλα τα δάκρυα που έμειναν
μέσα σε μάτια στεγνά
θέλουν να κυλήσουν
Κι όλα τα ουρλιαχτά
που φιμώθηκαν
θέλουν να ακουστούν
Όμως μην απελπίζεστε
Όσο ουρλιάζετε τόσο
θα γίνεστε λιοντάρια
Kι όσο θρηνείτε
τόσο θα γίνεται βουνά
Γιατί όσο πιο βαθιά
βουλιάζετε
τόσο πιο ψηλά
θα υψωθείτε
Κι όσο αφήνεστε στην οδύνη
τόσο θα σας κατακλύσει η χαρά.
Χρειάζονται οι παύσεις
σε έναν κόσμο που σιχαίνεται
να σταματά
και που η πρόοδος ταυτίζεται
με την υπερκόπωση
Χρειάζονται οι παύσεις
σε έναν κόσμο που απεχθάνεται
να θέτει ερωτήματα
να αμφισβητεί
Χρειάζομαι μία παύση
για να απαντήσω το εξής απλό:
“Είναι αυτή η ζωή που θέλω να ζήσω;”
Μην αφήνεις το άγριο ζώο που ζει μέσα σου να πεθαίνει
Μην τον σκοτώνεις με τα ίδια σου τα χέρια
Δέξου το
Έχει μερικές τρίχες παραπάνω
και μερικές φορές λέει το λάθος πράγμα
Είναι τεράστιο και όχι όμορφο
Όπως το ορίζουμε σήμερα
αλλά αυτό είναι η δύναμή σου
Αυτό που σε κάνει διαφορετική
Μην αποκόβεσαι από την αγριάδα σου
Μην τιθασεύεις άλλο τον εαυτό σου
Ποιος νοιάζεται για την τελειότητα
όταν το ποτάμι ορμητικά τα σέρνει όλα μέσα του
Μην αφήνεις το άγριο ζώο που ζει μέσα σου να πεθαίνει
μην το σκοτώνεις με τα ίδια σου τα χέρια
του αρέσει να τραγουδάει με μια φωνή λεπτή κακαριστή
και να φοράει μαντήλια πολύχρωμα στον τριχωτό λαιμό του
τι πειράζει που είναι διαφορετικό
Δεν βλέπεις τα σύννεφα στον ουρανό;
Καθένα έχει το δικό του σχήμα
Προχωρά το δικό του δρόμο
ενώ παραμένει ένα με όλα
Μην αφήνεις άγριο ζώο που ζει μέσα σου να πεθαίνει
μην το σκοτώνεις με τα ίδια σου τα χέρια
είναι μέρες που με μαλλιά ανάκατα προχωρεί στον κόσμο
ή φορά τα λάθος χρώματα
μωβ με μπλε και κόκκινο με φούξια
μην του στερείς τη χαρά
να είναι αυτό που είναι
σε ένα κόσμο που το μαύρο τα έχει στοιχειώσει όλα
Το καλοκαίρι αργεί
πόσο βιάζομαι να κρεμάσω τα όνειρά μου στον ήλιο
λευκά σεντόνια που θα κιτρινίσουν
κι ύστερα μπογιές χρωματιστές να πετάξω
πάνω τους
πρώτα το μπλε μετά το κίτρινο τελευταίο το πορτοκαλι
το καλοκαίρι αργεί
ως τότε το μαύρο μου μένει να πορεύομαι
Τα χέρια μου τεντώνω στο πλάι τα κάνω φτερά
Πονούν
δεν έχουν συνηθίσει να πιάνουν χώρο να φαίνονται να ζητούν
χρόνια στοιβαγμένα δίπλα στον κορμό ατροφήσαν
ξέχασαν ποια είναι η φύση τους
να απλώνονται να πετούν
να κάνουν χορό στην καρδιά να ανθίσει
Γιατί τι άλλο είναι τα χέρια
παρά τα κλαδιά της καρδιάς
Με ραγισμένο κορμί πορεύομαι
με καρδιά Ανοιχτή
Σε τόπο ιερό προσκυνώ
ησυχάζω για να ακούσω
τους ψιθύρους
μίλα μου
τη στιγμή της ύστατης εγκατάλειψης
Είναι κάποιες Νύχτες που έρχεσαι και σκέφτομαι
τι θα μπορούσε να είχε πάει διαφορετικά μεταξύ μας
τι χρειαζόσουν που δε στο έδωσα
που δεν σε κατάλαβα
ίσως πολύ νωρίς στη σχέση μας έκανα το μέγιστο λάθος
θεώρησα ότι σε ξέρω καλά
και αυτή η ψεύτικη βεβαιότητα
σε τίποτα καλό δεν οδήγησε όπως
συνήθως συμβαίνει με όλες τις ψεύτικες βεβαιότητες
Εσύ για εκδίκηση με στοιχειώνεις
έρχεσαι και μου πετάς τα σκοτωμένα όνειρά σου στα μούτρα
τα μάτια σου λάμπουν μίσος και απέχθεια
και εγώ μένω να σε κοιτώ μαρμαρωμένος
όπως συνήθως κοιτούσα τη ζωή μου
λες και δεν ήταν δική μου
λες και δεν ήμουν ο μόνος αρμόδιος να την ζήσω
Είναι κάποιες νύχτες που βάζω τα καλά μου
σε υποδέχομαι στητός στην πόρτα χαμογελώντας
χαμογελάς και εσύ
Τα μαλλιά σου λυτά και ένα φόρεμα λουλουδερό φοράς
από αυτά που πάντα σ’ άρεσαν
Μπαίνεις
δεν αργείς να ξεκινήσεις
κάθομαι απέναντι σου σε κοιτώ και ακούω
μου λες ιστορίες που χρόνια είχα να ακούσω ξεχασμένες πια
στη σοβαρότητα της τάχα ενήλικης ζωής μου
Για τότε που έπεσα από το ποδήλατο ή πόσο φοβόμουνα τη θάλασσα
για τον πρώτο μου έρωτα και για το θάρρος να αγαπήσω ξανά για τις φορές που κινδύνεψα
Γιατί να ανασκαλεύεις όλα αυτά
η ερώτηση που ανεβαίνει ξανά και ξανά στα χείλη μου μα την πνίγω
Θέλω να σε ακούσω
Χρονιά σε εγκατέλειπα
τώρα θέλω να σε ακούσω
και ας φοράω το κουστούμι μου και ας είναι τα παπούτσια μου καλογυαλισμένα
βλέπεις χρειάζομαι ακόμα να καλύπτω τη γύμνια μου
μπροs στο δικό σου μεγαλείο
Είναι κάποιες νύχτες που μου χτυπάς την πόρτα
Μα δεν θέλω να σου ανοίξω
σε αφήνω έξω να στέκεσαι
Προσδοκώντας
Φοράω πυτζάμες
είμαι αξύριστος
και το στόμα μου Βρωμάει απλυσιά
Κουλουριάζομαι μπρος στο σβηστό τζάκι
έχεις σταματήσει να χτυπάς μα το ξέρω πως ακόμα περιμένεις
κάνω ησυχία
Δεν θέλω να καταλάβεις πως είμαι ξυπνητός
Μένω στην παγωνιά μου
Είναι κάποιες νύχτες που καταφέρνω πολύ καλά να με εξαπατήσω
Είναι κάποιες νύχτες που σε υποδέχομαι με ρούχα απλά καθημερινά
που δεν έχω να σου αποδείξω τίποτα, ειρήνη Νιώθω στην καρδιά μου
κι εσύ το καταλαβαίνεις
με λευκή σημαία έρχεσαι
και κάθεσαι με χάρη στη γνωστή σου θέση
αρχίζεις τότε να μου φύγει σε τις καλοσύνες μου
φορές αυθόρμητες που δεν σχεδίασα πως θα ναι ούτε προσέβλεπα σε κάτι
και είναι εκείνες μόνο τις νύχτες που γέρνω στην αγκαλιά σου και εσύ μου χαϊδεύεις τα μαλλιά Ώσπου με παίρνει ο ύπνος μέσα σε μία θάλασσα απαλότητας
Σαν Άλλος Οδυσσέας
ναυάγησα στα ιερά νερά σου
καράβι σπασμένο απλώνω
τα ερείπια μου σε χώμα φιλόξενο
κουρέλια τα ρούχα μου
και το δέρμα μου πληγές
γυμνός απλώνομαι στην αγκαλιά σου
για πρώτη φορά αφήνομαι
στην απραξία
Τη θαρραλέα στιγμή να παραδέχεσαι
πως δεν την κυβερνάς εσύ τη ζωή σου
κι αλλού να παραδίδεις στον έλεγχο
Πάνω στο μεγαλύτερο σου φόβο να χορεύεις
και να γεννιέσαι ήρωας
Σε κύκλο ιερό συσπειρώνονται
γύρω μου γυναίκες
νέες γριές
γενιές πίσω αθάνατες
έμβρυο γίνομαι μέση του κύκλου
κι εκείνες μία μία πάνω μου
κουλουριάζονται πλάτη με πλάτη στήθος με στήθος
υποστήριξη άχρονη λαμβάνω
για να αναγεννηθώ
Με τα μεγάλα στήθη και τα φαρδιά σου καπούλια με προσκαλείς
σε τόπο ιερό να προσκυνήσω
είναι σκοτάδι και με τρομάζει τι θα βρω
όμως δεν είμαι μόνη στρατιές γυναικών
με συνοδεύουν στην κάθοδο
Αφήνομαι ξύλο στη βροχή
Να φουσκώσω
να σαπίσω
να σπάσω
να αναγεννηθώ
Ακούς τις καμπάνες
χαρμόσυνο μήνυμα τραγουδούν
Δεν το πιστεύεις όμως μία μέρα θα καταλάβεις πώς για τη δική σου Ανάσταση μιλούσαν
Το σώμα μου πλένω και τα αμαρτήματα μου σκουπίζω
προτού σταθώ εμπρός σου
Με κοιτάς και χαμογελάς
Γιατί σκούπισες τα αμαρτήματα σου γιε μου;
Νόμιζες πως τόσο άσχημα μυρίζουν και δεν θα αντέξω
ή μήπως δεν τους επιτρέπω πια να σταθούν δίπλα μου
Να τα ευλογήσω θέλω να τα τιμήσω πιο πολύ και από τις αρετές σου
γιατί αν δεν ήταν αυτά δεν θα στεκόσουν τώρα εμπρός μου
σε ύπνο μακάριο αδρανή θα ‘χες παραδοθεί
και η συνάντησή μας θα αργούσε πολύ ακόμα
Μίλα
Κι ας σε σταυρώσουν
ανόητοι όσοι πιστεύουν πως μπορούν την αλήθεια να θαμπώσουν
για αυτό μίλα
η ζωή σου επί ξύλου κρεμάμενη
και εσύ ο μόνος πού μπορείς να τη σώσεις
Ας χλιμιντρίσει το άλογο ελεύθερο ξανά
όλα όσα του φορέσατε
για να το τιθασεύσετε
μεμιάς να του αφαιρεθούν
Γιατί τι άλλο παρά ύβρις
είναι να υποτάσσεται μία ελεύθερη ψυχή