Οι περισσότεροι άνθρωποι μοιάζουν να σοκάρονται όταν μαθαίνουν για κάποιον που ξαφνικά νόσησε από μια δύσκολη ασθένεια. Εγώ, αντίθετα, μένω με θαυμασμό και δέος μπρος στο μεγαλείο του ανθρώπινου σώματος που άντεξε τελικά τόσο πολύ. Τόσες πίκρες, τόσες απογοητεύσεις, τόσες απώλειες, τόση κούραση, τόση έλλειψη φροντίδας, τόσα βαθιά τραύματα, τόσο στρες, τόσες εσωτερικές συγκρούσεις, τόσα όνειρα που έμειναν ανεκπλήρωτα, τόση μοναξιά.
Άραγε πόσες πληγές υπέφερε σιωπηλά μέχρι να πει δεν πάει άλλο; Μέχρι να παραδοθεί στη φθορά; Πόση γενναιότητα έδειξε, πόση ανθεκτικότητα;
Όμως εμείς τη γενναιότητα τη βαφτίσαμε λιποταξία.
Την ανθεκτικότητα αδυναμία
Την αντοχή κατάρρευση.
Την επόμενη φορά που θα δούμε έναν άνθρωπο να υποφέρει από το βάρος μιας ασθένειας, ας μη βιαστούμε να πέσουμε σε λύπηση
Ας αποτίσουμε ένα φόρο τιμής στο σώμα αυτό, γιατί δεν είναι ένα ερείπιο που κατέρρευσε αλλά ένα κάστρο που αντιστάθηκε με σθένος σε πολλούς καιρούς και που είδε πώς μετά από τόσες μάχες και απώλειες, η καλύτερη λύση είναι η οπισθοχώρηση, η συνθηκολόγηση, η θυσία ενός μέρος του προκειμένου να συνεχίσει να επιβιώνει, η ασθένεια.
Ώσπου να ανασυνταχθεί, να χτίσει ξανά άμυνες γερές, να κάνει νέες συμμαχίες μέσα και έξω, να δει τι όντως βοήθησε και τι ήταν βαρίδι που χρειάζεται να το ξεφορτωθεί.
Την επόμενη φορά που εμείς οι ίδιοι θα αρρωστήσουμε, ας μη στραφούμε με μίσος ενάντια στο σώμα μας, ας μην το κατηγορήσουμε για προδοσία. Ας το λούσουμε με θαυμασμό. Ας του αναγνωρίσουμε την προσαρμοστικότητα, την ευελιξία, τη σοφία του. Και ας το περιβάλλουμε με την αγάπη μας. γιατί αυτό είναι που χρειάζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο για να αναγεννηθεί, να μεταμορφωθεί, να λάμψει.
Αφήστε μια απάντηση