Πόσο έχουμε ενοχοποιήσει τα αποκαλούμενα αρνητικά συναισθήματα; Πόσο έχουμε μάθει πως δεν επιτρέπεται να τα εκφράζουμε;
Επιμελώς μάθαμε να τα κρύβουμε.
Το θυμό για ένα αγαπημένο πρόσωπο που ασθένησε και έπεσε σε εμάς ο κλήρος να τον φροντίσουμε.
Τη ζήλεια προς τον αδερφό που είναι πιο επιτυχημένος επαγγελματικά.
Τη θλίψη για ένα σχόλιο από έναν καλό φίλο που μας πλήγωσε.
Κανείς δεν μας είπε ότι είναι απολύτως ανθρώπινα αυτά τα συναισθήματα και πως είναι αναπόφευκτο να τα νιώσουμε σε κάποιες στιγμές της ζωής μας.
Κανείς δεν μας είπε ότι είναι εντάξει που δεν είμαστε τέλειοι.
Κανείς δεν μας είπε ότι δεν γίνεται να είμαστε πάντα τα καλά παιδιά.
“Μην κλαις”
“Δεν ντρέπεσαι να σκέφτεσαι άσχημα”
“Έτσι που φέρεσαι δε σ’ αγαπάω”
“Όταν θυμώνεις δεν είσαι το καλό παιδί που ξέρω”
Μάθαμε καλά να αποδιώχνουμε τις μη αποδεκτές σκέψεις μας και να θάβουμε τα συναισθήματα που γεννούν μέσα μας.
Όσο βαθιά όμως κι αν τα θάψαμε, η φωτιά τους συνεχίζει να μας καίει. Και εκδηλώνεται στο σώμα με διάφορες μορφές. Φλεγμονές, αλλοιώσεις, υπό ή υπέρ λειτουργίες οργάνων.
Χρειάζεται κάποια στιγμή να επιτρέψουμε σε αυτή τη φωτιά να βγει προς τα έξω
Χρειάζεται να κλάψουμε.
Χρειάζεται να ουρλιάξουμε.
Χρειάζεται να σταθούμε μπρος στον καθρέφτη και να ψιθυρίσουμε τρυφερά στον εαυτό μας:
“Σ’ αγαπώ έτσι όπως είσαι, Με το θυμό σου. Με τη θλίψη σου. Με την ανησυχία σου.,
Χρειάζεται επιτέλους να βρούμε τη δύναμη και να πούμε για πρώτη φορά στον εαυτό μας ένα μεγάλο ΝΑΙ
Αφήστε μια απάντηση