Τι είναι αυτό που πρέπει να θεραπευτεί; Τι περιμένουμε τελικά από μια θεραπεία;
Ο Γιώργος Βυθούλκας, πρωτεργάτης της Ομοιοπαθητικής ορίζει την Υγεία με βάση το βαθμό ελευθερίας και δημιουργικότητας του ατόμου.
Τι σημαίνει όμως ελευθερία; Και τι μας εμποδίζει από το να νιώσουμε ελεύθεροι;
Σαν παιδιά, πολλοί από εμάς εκτεθήκαμε σε αυξημένου βαθμού κριτική:
“Τι κάνεις εκεί;;”
¨Εσύ φταις”
“Μην κάνεις φασαρία”
“Μη θυμώνεις”
Ένα ένα τα λάθη μας μας τα τόνισαν. Ή έστω αυτά που εκείνοι θεώρησαν λάθη. Μας αποκαθήλωσαν στο βωμό μιας άπιαστης τελειότητας.
Μεγαλώνοντας την ενσωματώσαμε τη φωνή αυτή του εσωτερικού κριτή. Δεν υπήρχε κάποιος να μας κρίνει πια. Δε χρειαζόταν κιόλας. Εμείς οι ίδιοι είχαμε ήδη γίνει οι πιο αυστηροί κριτές του εαυτού μας.
Κάποιοι θα πουν μεγαλώσαμε, περασμένα ξεχασμένα. Είμαστε ενήλικες τώρα, κατασταλαγμένοι. Προχωρήσαμε στη ζωή μας. Είναι όμως αυτή όλη η αλήθεια; Σίγουρα μεγαλώσαμε, σίγουρα προχωρήσαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σίγουρα γίναμε σε κάποιο βαθμό κύριοι του εαυτού μας. Η αλήθεια είναι όμως πως το κατάλοιπο εκείνης της εποχής παραμένει. Ο εσωτερικός πια κριτής συνεχίζει να κρίνει το παιδί μέσα μας. Η τυραννία αυτή καταπιέζει το παιδί. Το εμποδίζει να εκφράσει όλη τη χαρά, όλη τη δημιουργικότητα που το χαρακτηρίζουν. Γιατί αυτές είναι οι ποιότητες που έχει το παιδί από τη φύση του. Η χαρά, το παιχνίδι, η ζωντάνια, η ορμή προς τη ζωή, ο ενθουσιασμός, το θάρρος, η περιπέτεια, η εξερεύνηση.
Το παιδί αυτό φιμώθηκε στο παρελθόν.
Στο παρόν εμείς οι ίδιοι συνεχίζουμε να το κρατάμε φιμωμένο. Να το στραγγαλίζουμε υπό το βάρος του φόβου της τιμωρίας και της αυστηρότητας μας.
Τι θα συμβεί αν το παιδί απαλλαγεί από την τυραννία του κριτή; Τι θα συμβεί αν του παραχωρηθεί ξανά το δικαίωμα που πάντα είχε, να μιλήσει, να εκφράσει τη φωνή του;
Σαν σε χορό μπλεγμένοι, ο κριτής και το παιδί χρειάζεται να βρουν ξανά τις υγιείς θέσεις τους. Ο κριτής να δώσει χώρο στο παιδί να σηκωθεί, να κινηθεί, να αναπνεύσει. Ως πότε θα το σέρνει με σχοινί από το λαιμό; Και βέβαια να καταλάβει ότι χρειάζεται να βάζει όρια σεβόμενος την ελευθερία και την κρίση του παιδιού. Αυτός ήταν άλλωστε και ο αρχετυπικός του ρόλος, ώσπου διαστρεβλώθηκε.
Μόνο έτσι θα βρεθούν τα δύο αυτά πολύτιμα κομμάτια του εαυτού μας σε χορό ισότιμο, χαρούμενο, ελεύθερο, δημιουργικό.
Σε χορό με ροή και αρμονία, όπου τα βήματα δεν είναι σχεδιασμένα αλλά γεννιούνται εκείνη τη στιγμή.
Σε χορό που όλα είναι αποδεκτά. Που το παιδί δε νιώθει πια ένοχο για τα συναισθήματα του και ο κριτής μπορεί να το ακούσει και να το συμβουλεύσει με τη σοφία του.
Μέσα σε έναν τέτοιο χορό θα ανθίσει η ελευθερία, η δημιουργικότητα.
Μέσα σε έναν τέτοιο χορό θα γαληνέψει η ψυχή.
Μέσα σε έναν τέτοιο χορό θα πλημμυρίσει το μέσα μας αγάπη.
Αφήστε μια απάντηση