Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ μέσα από διαδικτυακά σεμινάρια τη δουλειά της Αμερικανίδας Lissa Rankin. Πρόκειται για μία γιατρό, η οποία όταν στα 33 της χρόνια κατέληξε να παίρνει 5 φαρμακευτικά σκευάσματα για τις χρόνιες ασθένειες που είχε αναπτύξει, σταμάτησε να ασκεί την συμβατική ιατρική και στράφηκε σε ένα ολιστικό μοντέλο θεώρησης της υγείας.
Κάνοντας μεγάλη έρευνα σε επιστημονικές μελέτες , δημοσιευμένες στα πιο έγκυρα επιστημονικά περιοδικά, σχετικά με τις αιτίες νόσησης, κατέληξε στο να διαμορφώσει το δικό της μοντέλο για την υγεία. Σχηματικά, συμβολίζει τους παράγοντες που συμβάλλουν σε μία καλή υγεία ως δομές που ισορροπούν η μία πάνω την άλλη. Σωματική υγεία, ψυχική υγεία, χρήματα, περιβάλλον, δημιουργικότητα, σεξουαλικότητα, πνευματικότητα, επαγγελματικά/ σκοπός ζωής, σχέσεις και αυτό που εκείνη αποκαλεί inner pilot light. Ουσιαστικά με τον όρο αυτό περιγράφει τη σύνδεση με τον φωτεινό πυρήνα της ύπαρξης μας, ο οποίος είναι γεμάτος χαρά, αγάπη, σοφία, πληρότητα.
Το ιδιαίτερο με αυτό το μοντέλο υγείας δεν είναι ότι βάζει τη σωματική υγεία στην κορυφή της πυραμίδας. Όσοι εντρυφούμε στις ολιστικές θεραπείες το γνωρίζουμε καλά, ότι το σώμα είναι το πιο εύθραυστο κομμάτι της αλυσίδας, ότι οι τυχόν ανισορροπίες σε όλους τους τομείς της ζωής μας, πάνω σε αυτό τελικά θα εκδηλωθούν και θα το αποδιοργανώσουν. Ούτε το ότι τοποθετεί σαν ιδιαιτέρως σημαντικό το να βρει κανείς σκοπό στη ζωή του και το επάγγελμα του να βρίσκεται σε εναρμόνιση με το σκοπό αυτό. Ούτε ακόμα το ότι βάζει ως εξίσου σημαντικούς παράγοντες τις σχέσεις, την πνευματικότητα και τη δημιουργικότητα του ανθρώπου.
Το ιδιαίτερο, και αυτό που ουσιαστικά με ήλξε σε αυτή τη θεώρηση, είναι ότι σαν βάση του οικοδομήματος της υγείας, το πιο σημαντικό δηλαδή υλικό που πάνω του θα στηριχτούν όλα τα υπόλοιπα, τοποθετεί τη σύνδεση με το βαθύτερο κομμάτι της ύπαρξης μας, αυτό που έχει ήδη όλα όσα χρειαζόμαστε, που γνωρίζει ποιος είναι ο δρόμος μας. Πρόκειται για την εσωτερική μας σοφία και την καθοδήγηση που προκύπτει από αυτή. Την πυξίδα που μας δείχνει προς τα πού είναι να πάμε στη ζωή, και δεν εννοώ μόνο εξωτερικά, τι επιλογές θα να κάνουμε, αλλά και εσωτερικά, προκειμένου να αποκαλύψουμε την πραγματική μας φύση.
Η φωνή αυτή της εσωτερικής καθοδήγησης δεν κραυγάζει, μιλάει σιγανά ή εκφράζεται μέσα από σημάδια, ανθρώπους, καταστάσεις στην εξωτερική πραγματικότητα. Όσο της δίνουμε χώρο για να εκφραστεί, όσο πιο πρόθυμοι είμαστε να την ακούσουμε, τόσο δυναμώνει, τόσο πιο ξεκάθαρα είναι τα μηνύματα της. Όσο την αγνοούμε, τόσο εκείνη χαμηλώνει, κρύβεται, ώσπου κάποια στιγμή σωπαίνει τελείως.
Δίχως τη βοήθεια αυτής της εσωτερικής πυξίδας δε θα είχα ξεκινήσει ποτέ το μαγικό αυτό ταξίδι αυτογνωσίας και θεραπείας. Θα ήμουν μια δυστυχισμένη φαρμακοποιός. Και δεν είναι ότι ο φαρμακευτικός κλάδος θα ευθυνόταν για τη δυστυχία μου. Απλά δε θα είχα ακολουθήσει την κλίση μου και το κάλεσμα να γνωρίσω τον εαυτό μου. Από την άλλη, δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι έχω αγγίξει την απόλυτη ευτυχία, θα ήταν μία ουτοπία να το πω αυτό.. Όμως βιώνω πολύ μεγαλύτερο βάθος και ικανοποίηση στη ζωή μου, όπως και έμπνευση να προχωρώ.
Και το ταξίδι συνεχίζεται..
Αφήστε μια απάντηση