Ομοιοπαθητική και παιδική ηλικία

Η μετάβαση ενός μικρού παιδιού από τον ασφαλή και οικείο χώρο του σπιτιού στον άγνωστο χώρο ενός παιδικού σταθμού είναι σίγουρα μια επώδυνη εμπειρία. Ο αποχωρισμός από τη μητέρα δημιουργεί ένα αυξημένου βαθμού stress στο παιδί, το οποίο σε συνδυασμό με τον παράγοντα του συγχρωτισμού, αυξάνει κατακόρυφα των αριθμό των λοιμώξεων, ο οποίος μπορεί να ποικίλει από 8 έως 15 φορές το χρόνο.

Η Ε. ξεκίνησε την ομοιοπαθητική θεραπεία όταν ήταν σχεδόν 2.5 χρονών.

Ο λόγος ήταν ότι ταλαιπωρούνταν κάθε μήνα , μία ή δύο φορές, από βαριές ωτίτιδες, αμυγδαλίτιδες ή βρογχίτιδες. Ως αποτέλεσμα, έκανε συχνά πολυήμερες αγωγές με αντιβιοτικά και κορτιζονούχα σκευάσματα. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν μπορούσε να παρακολουθήσει το πρόγραμμα του παιδικού σταθμού, μόλις πήγαινε αρρώσταινε. Έτσι, είχε πάει ελάχιστες φορές εκείνη τη χρονιά. Κατά τα άλλα επρόκειτο για ένα όμορφο, ξανθό κοριτσάκι.

Κατά τη διάρκεια της λήψης του ιστορικού αποκαλύφθηκε ότι η Ε. ήταν ένα ζωηρό παιδί, πολύ τρυφερό καθώς ήθελε συνέχεια να είναι στην αγκαλιά της μαμάς της. Ταυτόχρονα ήταν και αρκετά επίμονη, όταν ήθελε κάτι δεν υπήρχε περίπτωση να υποχωρήσει. Διερευνώντας και τα υπόλοιπα στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας της, όπως για τις διατροφικές της συνήθειες, τον ύπνο, τα μοτίβα συμπεριφοράς της κ.τ.λ. κατέληξα στο ιδιοσυγκρασιακό της φάρμακο, το οποίο έλαβε με κάποιες επαναλήψεις.

Ενάμιση χρόνο μετά, η Ε. μπορεί να παρακολουθεί πλέον κανονικά το νηπιαγωγείο, αρρωσταίνει πολύ λιγότερο και όταν συμβαίνει αυτό παίρνει κατάλληλα ομοιοπαθητικά σκευάσματα και όχι αντιβιοτικά. Ως αποτέλεσμα, η ασθένεια υποχωρεί πολύ γρηγορότερα, χωρίς επιπλοκές και χωρίς τις ανεπιθύμητες ενέργειες χημικών φαρμάκων.

Αυτό είναι ένα από τα περιστατικά παιδιών που έχω δει στην κλινική πράξη να ενδυναμώνουν το ανοσοποιητικό τους σύστημα μέσω της Ομοιοπαθητικής θεραπείας με έναν ομοιοπαθητικό στην Αθήνα, μιας φυσικής δηλαδή θεραπείας, και να απαλλάσσονται από την ανάγκη των χημικών σκευασμάτων.

Η Ομοιοπαθητική σίγουρα ωφελεί όλες τις ηλικίες. Η συμβολή της όμως στην ανάπτυξη υγιών παιδιών είναι κατά τη γνώμη μου η μεγαλύτερη συνεισφορά της στον τομέα της θεραπείας.